PRZEMEK: Po rewelacyjnym (a zarazem nieco zaskakującym dla mnie) „Wampirze” Wojciecha Chmielarza, rozpoczynającym gliwicki cykl tegoż autora, miałem wielką ochotę na lekturę kolejnego tomu. Trochę trwało, nim przysiadłem do kontynuacji, jednak wyczekiwane danie smakowało wyśmienicie :)
PRZEMEK: „Powtórka” wydawała mi się na tyle interesującym kryminałem, że sięgnąłem po niego niemal w ciemno. Jakież było zatem moje zdumienie, gdy na kartach powieści pojawił się mój stary, dobry znajomy! No, ale po kolei…
PRZEMEK: O drugim z braci Miłoszewskich – Zygmuncie – słyszeliście zapewne wielokrotnie. Autor „Uwikłania”, „Ziarna prawdy” i „Gniewu”, „Domofonu” i „Bezcennego” w mojej pamięci zapisał się ze swoją twórczością raczej pozytywnie, i podejrzewam, że podobnie było w Waszym przypadku. Kiedy zatem sięgałem po debiut Wojtka Miłoszewskiego, oczekiwania były spore i… cóż, pozostały niespełnione.
PRZEMEK: Po kilku książkach, napisanych w duetach z Waldemarem Ciszakiem czy Jerzym Borowczykiem, Michał Larek w końcu „debiutuje” solowym dziełem. Kryminałem, będącym zaczątkiem cyklu opowiadającego o latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Poznań mojego dzieciństwa i… no właśnie, pełnym czego, poza tytułową furią? ;)
PRZEMEK: Marta Matyszczak to kolejna postać, która od recenzowania książek dość sprawnie przeszłą do ich pisania. Na co dzień tworząc Kawiarenkę Kryminalną, postanowiła spróbować swoich sił także po drugiej stronie barykady – jak łatwo się domyślić, pisząc kryminał. Jak wypadł jej debiut?
PRZEMEK: Jeśli na okładce książki widnieje motyl zbrukany krwią, to niezawodna sugestia, że tytułowy kolekcjoner owe motyle nie tylko zbiera… Co jeszcze z nimi robi? W jakim celu? Nasuwały mi się dziesiątki pytań, a odpowiedzi mogłem znaleźć jedynie na łamach powieści. Nie pozostało mi zatem nic innego, jak zacząć czytać…
PRZEMEK: Kiedy otrzymałem propozycję objęcia tego tytułu patronatem medialnym, pojawiła się chwila zawahania. W waszym przypadku, jeśli sięgnięcie po ten tytuł, też najpewniej się pojawi – z powodu okładki. Wulgarna, wyuzdana – to tylko niektóre ze zwrotów, jakie słyszałem na jej temat. Tyle, że książka taka nie jest, a do potencjalnej kryminalnej wersji „50 twarzy Greya” jej baaardzo daleko.
PRZEMEK: O Raphaelu Montesie zrobiło się w naszym kraju głośno w ubiegłym roku, za sprawą jego „Dziewczyny w walizce”. Przyznam szczerze, że do tej pory lektura tego tytułu przede mną, postanowiłęm natomiast sprawdzić najnowsze dzieło tego brazylijskiego pisarza, nota bene mojego rówieśnika. Czwórka kumpli – Dante (będący zarazem naszym głównym bohaterem), Miguel, Victor Hugo i Leitão – postanawiają wypłynąć na głębokie wody i z wygwizdowa przeprowadzają się do samego Rio de Janeiro, do nie byle jakiej kamienicy. Rzecz jasna, z nie byle jakim czynszem. We czwórkę są w stanie zapewnić sobie wyżywienie i ponosić wszelkie opłaty, z biegiem czasu jednak różne komplikacje przyczyniają się do tego, że forsy zaczyna brakować. Remedium na ten problem, a zarazem źródełkiem niewyczerpanych zysków, ma być tytułowa sekretna kolacja – stworzenie w domu „prywatnej” restauracji, goszczącej za odpowiednią sumę zapisane przez internet osoby. Wydaje się, że to szansa na finansowy sukces naszego kwartetu – do czasu, gdy ze znanych głównie sobie powodów jeden z nich w menu zamieszcza, niby dla hecy, ludzkie mięso. To, co się dzieje później, momentami przechodzi ludzkie pojęcie… Żeby nie było – to nie jest horror ani kanibalistyczna opowieść ze szczyptą grozy, bliżej tej powieści do… komedii kryminalnej. Bo oto nasi…
PRZEMEK: Wiele razy ta książka przewijała się na Instagramie, wszyscy o niej wspominali, gdzieś nawet padło porównanie do „50 twarzy Greya”… No i biorąc pod uwagę, że już sam tytuł sugerował wątki kryminalne, postanowiłem sprawdzić, o co chodzi ;)
PRZEMEK: Po lekturze „Ani żadnej rzeczy” nie pozostało mi nic innego, jak sięgnąć po drugi tom. Zaintrygowany Bractwem Chryzmonu, intrygą zawiązaną w poprzedniej części, bardzo byłem ciekaw, jak zakończy się historia Zoi Pietrowny i poznanych przez nią postaci.
