:: 3telnik.pl - Potrójna przyjemność z czytania

PRZEMEK: Po „zerowej części” – jaką w pewnym sensie był tytuł „Gdy mrok zapada” – powoli zaczynamy wkraczać we właściwą kolejność powieści z cyklu o komisarzu Williamie Wistingu. O „Kluczowym świadku” Jørn Lier Horst wspominał już nieco w wywiadzie, jaki miałem możliwość z nim przeprowadzić, zatem odsyłam Was tam na sekundę, po czym zapraszam do lektury dalszej części recenzji. Już wróciliście? No, to słuchajcie… ;)

PRZEMEK: Dość dużo czasu minęło od momentu, gdy skończyłem czytać „Ślebodę” – pierwszy tom o Ance Serafin i Sebastianie Strzygoniu. „Pionek” jakimś cudem leżał na półce i czekał, czekał, czekał… aż doczekał się nominacji do Nagrody dla Najlepszej Polskiej Miejskiej Powieści Kryminalnej roku 2016, czyli nagrody literackiej Kryminalnej Piły. To zadziałało jak długo wyczekiwany bodziec – zebrałem się w sobie i w ramach Påskekrim, czyli wielkanocnego czytania kryminałów, połknąłem i „Pionek”.

PRZEMEK: O „Polowaniu” z udziałem salzburskich komisarzy Florina Wenningera i Beatrice Kaspary pisałem Wam wczoraj. Tym razem pora na recenzję kolejnego tomu o ekipie śledczej. Dla odmiany, zamiast wędrować z GPS-em, przenosimy się na jakiś czas… na oddział psychiatryczny szpitala Salzburg Nord.

PRZEMEK: O tym, że w tym roku pojawią się na naszym rynku kryminały Ursuli Poznański wiedziałem już od dawna – Wy zresztą też, o ile uważnie czytaliście wywiad, jaki miałem okazję przeprowadzić z Anną i Miłoszem Urban, tłumaczami m.in. książek Nele Neuhaus. Ostrzyłem sobie zatem zęby, niecierpliwie wyczekiwałem i… było mi dane przeczytać obie książki tej autorki przedpremierowo. Dziś zapraszam zatem do lektury recenzji „Polowania” – o kolejnym tomie (którego tytuł to „Głosy”) opowiem pojutrze ;)

PRZEMEK: Od lektury „Kolejności” – czyli poprzedniej książki tegoż autora – minęło pół roku. Z jednej strony wystarczająco dużo czasu, by w końcu odwiedzić Jelenią Gorę – co mi się jednak nie udało – drugiej zaś, na tyle dużo, by zdążyć zatęsknić za bohaterami. Co zatem tym razem czeka Iwanowicza i Gawłowskiego?

PRZEMEK: Był Hel, było Ystad, była i Wenecja. Tym razem jednak Magdalena Knedler zabiera Annę Lindholm – a wraz z nią czytelników – do Wiednia. Ściślej, co zresztą komponuje się z tytułem powieści, na tamtejszy Cmentarz Centralny. Powiało grozą, no nie?

PRZEMEK: Korzystając niejako z okazji, że w ubiegłym tygodniu premierę miał jedenasty już tom cyklu o Harrym Hole, postanowiłem na nowo przeżyć z tym bohaterem wszystko, co Jo Nesbø przygotował dla niego (i czytelników) począwszy od pierwszej powieści. Tym samym pierwsze kroki skierowałem do odległej Australii…

PRZEMEK: Są kryminały, po które nie sięga nikt, a ja je gdzieś wypatruję i potem zachwycam się fabułą (lub i nie). Są też i takie, o których mówią wszyscy, a ja jakoś nie mam z nimi po drodze ;) „Aorta” – jak łatwo się domyśleć – zdecydowanie należy do tej drugiej kategorii. No, właściwie to powinienem rzec – „należała”, bo w marcu nastąpiła zmiana w tej kwestii. Nadmienię, że zmiana na dobre ;) Ale po kolei…

PRZEMEK: Po udanym i bardzo pozytywnie zaskakującym spotkaniu z dziennikarką Anną Rogozińską postanowiłem jak najszybciej odkryć kolejne jej losy, zaintrygowany, z czym tym razem przyjdzie się mierzyć tej ambitnej kobiecie.

PRZEMEK: Z książkami Christera Mjåseta spotykałem się już w życiu wielokrotnie, jednak za każdym razem przechodziłem obok nich obojętnie. Jasne, tytułu zachęcały, ale zawsze brakło czasu, środków, albo po prostu jakiegoś bodźca, który popchnąłby mnie w ich stronę (albo te książki w moją, bez różnicy). Ten tytuł paradoksalnie zaintrygował mnie bardziej z powodu… nazwiska Bobby’ego Fischera i tematu szachów, w które grałem raptem trzykrotnie w życiu ;)