:: 3telnik.pl - Potrójna przyjemność z czytania

PRZEMEK: Nie mógłbym przejść obojętnie obok jakiejkolwiek z książek autorstwa Jørna Liera Horsta – i nie przechodzę. To zdecydowanie autor, którego premier kolejnych książek najbardziej wyczekuję i nierzadko zaznaczam je sobie w kalendarzu. Dlatego im bliżej czternastego sierpnia, tym bardziej narastała we mnie chęć przeczytania „Ukrytego pokoju” w trybie natychmiastowym. Aż wreszcie dostąpiłem możliwości bardzo przedpremierowej lektury… „Ukryty pokój” – sprawdź, gdzie kupisz najtaniej! Tam, gdzie władza, tam nierzadko dochodzi do zbrodni. A jak jeszcze w to wszystko wmiesza się politykę… Powszechnie znany i równie szanowany działacz Partii Pracy – Berngard Clausen – umiera niespodziewanie na zawał serca. Nic nie wskazuje na to, by ktoś mu „pomógł” zejść z tego świata, a jednak William Wisting zostaje pilnie wezwany na rozmowę przez prokuratora krajowego. Okazuje się, że w domku letniskowym polityka – w ukrytym, zamkniętym pomieszczeniu – znaleziono pokaźną sumę gotówki w różnych walutach. Dla uściślenia – kilka kartonów gotówki. Tak: kilka. Kartonów. Gotówki. Owe znalezisko nijak nie pasuje do wizerunku Clausena, jaki do tej pory funkcjonował w opinii publicznej. Co więcej, mężczyzna obsadzał w czasie swojego życia kilka poważnych stanowisk, a co za tym idzie – sprawę należy przeprowadzić z jak największą dyskrecją, bo leży to w interesie państwa. Zwłaszcza,…

PRZEMEK: Powieści autorstwa Nele Neuhaus to od kilku lat jedne z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie książek od Wydawnictwa Media Rodzina. Odkąd miałem okazję osobiście poznać autorkę w 2016 roku, staram się być jak najbardziej na bieżąco z jej kryminalną twórczością. Pora zatem sprawdzić, co słychać w Taunusie… ➡ „Dzień Matki” – sprawdź, gdzie kupisz najtaniej! ⬅ Ciało osiemdziesięcioczteroletniego Theo Reifenratha zostaje znalezione dwa tygodnie po jego nagłej śmierci. Przez ten czas nikt nie zaglądał na posesję mężczyzny, uczyniła to dopiero roznosicielka gazet. Kiedy policja dociera na miejsce, nieoczekiwanie znajduje także zamkniętego w kojcu wygłodniałego psa, obok którego leżą ludzkie kości. Pia Sander i Oliver von Bodenstein nieoczekiwanie trafiają na miejsce, w którym zakopano ciała kilku kobiet. Pytanie: kogo, kiedy i dlaczego? I czy miał z tym coś wspólnego zmarły właśnie staruszek? Aby zrozumieć, co się tam wydarzyło, policja musi lepiej przyjrzeć się nieżyjącym już Ricie i Theo Reifenrathom, prowadzącym dawniej coś na kształt rodziny zastępczej dla trudnych dzieci. Zawsze postrzegani byli jako wzorcowy model rodziny – zarówno przez opiekę społeczną, jak i sąsiadów. Dość szybko okazuje się jednak, że mogły to byc jedynie pozory, a prawda jest dużo bardziej gorzka… To już dziewiąty tom serii, a można odnieść wrażenie, że…

PRZEMEK: Najnowsza powieść Remigiusza Mroza jest zarazem pierwszą, jakiej nie mam w swojej domowej biblioteczce, a co za tym idzie – pierwszą od czasów „Kasacji”, którą przeczytałem baaaardzo popremierowo. Właściwie: wysłuchałem, jako audiobooka w interpretacji Marcina Dorocińskiego. Jak wrażenia? Zacznijmy od nakreślenia odrobiny fabuły… ➡ „Listy zza grobu” – sprawdź, gdzie kupisz najtaniej! ⬅ Od śmierci ojca Kai Burzyńskiej minęło już dwadzieścia lat, ta jednak wciąż otrzymuje od niego tytułowe „listy zza grobu”. Mężczyzna przed swoją śmiercią zadbał o to, by co roku Kaja dostawała od niego wiadomość. Dziwne, nie do końca regularne przesyłki, córka zaczęła po latach traktować jako na swój sposób oczywistą tradycję – i nic poza tym. Kiedy jednak do miasteczka po dwóch dekadach nieobecności wraca Seweryn Zaorski, postanawia – po znajomości – odkupić zrujnowany dom rodzinny Kai i rozpoczyna w nim generalny remont. Dość nieoczekiwanie Seweryn natrafia w garażu na zamurowaną skrytkę, zawierającą materiały, które nie tylko mogą rzucić nowe światło na sprawę sprzed lat, ale i – być może – mają związek z listami, które otrzymuje córka Burzyńskiego… Przyznam szczerze, że do wysłuchania książki zasiadłem bez zasięgania jakichkolwiek informacji, o czym jest powieść – wiedziałem zatem o wiele mniej, niż Wy po lekturze dwóch poprzednich…

PRZEMEK: Po „Grzechu” i „Ofierze”, które nie bardzo przypadły mi do gustu, z dużą rezerwą podszedłem do lektury „Najszczęśliwszej”. Z jednej strony: książka spoza cyklu, więc niejako należy się carte blanche. Z drugiej: do trzech razy sztuka, prawda? Zacząłem czytać i… przepadłem! Pewnego dnia artysta Dawid Kaster dostaje tajemniczy liścik od swojej byłej żony, Ilony. Sęk w tym, że została cztery lata temu zamordowana przez nieznanego sprawcę – a jednak kształt pisma na kartce wyraźnie wskazuje, że to tekst jej autorstwa. Wkrótce Dawid dostaje kolejną przesyłkę… W grę wchodzą dwie opcje: albo przebywający na wolności morderca zabawia się kosztem Kastera, albo Ilona jednak żyje i próbuje się z byłym mężem kontaktować. Policji nie pozostaje nic innego, jak wznowić śledztwo sprzed czterech lat, a Dawidowi: podjąć wyzwanie. Tylko dokąd go to zaprowadzi? Wow! Nie sądziłem, że to powiem, ale ta książka mnie naprawdę wryła w fotel i pochłonęła na parę godzin. Z ogromnym zainteresowaniem śledziłem poczynania Dawida oraz – naprzemiennie – obserwowałem historię pewnej tajemniczej kobiety. I choć różne wersje wydarzeń przychodziły mi do głowy, na najrozmaitsze sposoby interpretowałem pozostawione poszlaki, rozwiązanie, jakie zaserwował czytelnikom Max Czornyj nawet mi przez myśl nie przeszło. Element zaskoczenia zaplanowany został z iście mistrzowską precyzją….

PRZEMEK: Jeśli miałbym wskazać swojego ulubionego zwierzęcego bohatera w literaturze, bez wątpienia wybór padłby na Gucia. Już od „Tajemniczej śmierci Marianny Biel” polubiłem tego zabawnego kundelka i jego nietypowe przemyślenia na temat ludziny ;)

PRZEMEK: Muszę przyznać już na samym wstępie, że innych powieści autora nie czytałem. Nie odniosę się do książki jako tomu wieńczącego „Nie”-trylogię, nie powiem Wam o tym, czy główny bohater znalazł to, czego szukał od początku, a może wręcz przeciwnie: zgubił się bardziej, niż moglibyśmy dwa tomy wcześniej przypuszczać. Nic z tych rzeczy. Za namową Wydawnictwa Filia do „Nietykalnego” usiadłem jak do pojedynczej powieści i jako taką ją opisuję. W Szczecinie zaczyna grasować seryjny morderca. Każdą z ofiar na swój sposób „podpisuje”, zostawia też funkcjonariuszom policji liściki. Podpisuje się w nich jako „Nietykalny”, sugerując poniekąd, że stoi ponad prawem i nic mu nie zrobią. Wyzwanie zostaje rzecz jasna podjęte i wtedy właśnie, za namową komendanta wojewódzkiego, do akcji wkracza Dariusz Suder. Emerytowany policjant zostaje dokoptowany do nieformalnej grupy, mającej za zadanie rozgryźć, kim jest „Nietykalny”. Ów zaś obiera sobie na cel Sudera i najbliższe mu osoby, rozpoczynając niebezpieczną grę z doradzającym policji mężczyzną. Kto z niej wyjdzie zwycięsko? Sprawdźcie! Marek Stelar w „Nietykalnym” już na pierwszych stronach wrzuca czytelnika w wir wydarzeń, nie tylko „prezentując” mu niełatwe śledztwo, a zarazem wysyłając do jego rozwiązania mężczyznę o równie skomplikowanym charakterze i burzliwej przeszłości. To zaś sprawia, że cały czas jesteśmy trzymani…

PRZEMEK: Z powieściami Mariusza Zielke mam tak, że mogę je polecać każdemu w ciemno, nawet jeśli sam jeszcze nie zacząłem lektury najnowszego dzieła. Dlaczego? Bo Mariusz pisze naprawdę autentycznie, a zarazem bardzo wciągająco. To jest styl, który mnie porywa od pierwszej strony, by dać mi spokój dopiero po zamknięciu książki i skończeniu lektury. Bardzo byłem zatem ciekaw, czy podobnie odbiorę powieść, którą Mariusz Zielke napisał w duecie z Arturem Nowakiem.

PRZEMEK: „Mistrzowskie połączenie thrillera i powieści obyczajowej” – takimi słowami nadrukowanymi na okładce książki zachęca do jej lektury wydawca. Ciekawa kombinacja, prawda? Zachodziłem w głowę, czy w ogóle takie połączenie ma rację bytu. Okazuje się, że zdecydowanie tak!

PRZEMEK: Do dziewiątego spotkania z Joanną Chyłką podchodziłem z pewną rezerwą. Po ekstremalnej i nieco irracjonalnej wyprawie na Annapurnę nie byłem do końca przekonany, czy i tym razem Remigiusz Mróz nie wykreuje równie oryginalnej scenerii i fabuły. Szczęśliwie – można by rzec: wróciła stara, dobra Chyłka. I od razu zaczęła wydziwiać ;)

PRZEMEK: Po świetnie rozpoczętej, natomiast z każdym kolejnym tomem jakoś coraz mniej mnie porywającej serii o Fjällbacce, Camilla Läckberg tym razem wypuszcza na rynek zupełnie osobną historię. Zaintrygowany, choć nie pozbawiony rezerwy, zasiadłem do lektury.