Tuż po premierze tej książki słyszałem mnóstwo zachwytów na jej temat. Niestety, jakoś ostatnimi czasy mi i Kingowi było nie po drodze i mijaliśmy się. Dopiero pojawienie się na rynku kontynuacji („Znalezione nie kradzione”) sprawiło, że postanowiłem sprawdzić, o co chodzi z tym mercedesem.
To już druga w cyklu „Płatków” książeczka, opowiadająca dzieciom niesamowite historie kobiet, które można poznać na kartach Pisma Świętego. Tym razem jej bohaterką jest tytułowa Rebeka, która z woli Bożej miała zostać żoną Izaaka.
Niektórym z Was pewnie przyszła na myśl Sara – Mała Księżniczka z bajek oraz książki Frances Hodgson Burnett. Cóż, nie o nią chodzi. Chodzi o kogoś ważniejszego – żonę Abrahama. Książka ta stanowi pierwszą z cyklu „Płatków”, opowiadających dzieciom niesamowite historie kobiet, które można poznać na kartach Pisma Świętego.
Jeśli książka jest fantastyczna, autor może po cichu liczyć na powstanie filmu na jej podstawie. Czasem zamisst filmu w grę wchodzi serial i taka sytuacja też stanowi dowód uznania. Ale jeśli na podstawie powieści nakręcono zarówno film, jak i serial – to (jak mawiają) „wiedz, że coś się dzieje”. Tak właśnie było w przypadku „Firmy” Johna Grishama.
PRZEMEK: Niedawno Dmitry Glukhovsky (dla nieznających jeszcze – autor „FUTU.RE” i „Witajcie w Rosji” oraz twórca Uniwersum Metro 2033) napisał na Instagramie, że czuje się jak główny bohater jednej ze swoich książek – pracuje po nocach i sypia za dnia. I wówczas olśniło mnie, że choć autora bardzo cenię i lubię jego dzieła, to wspominane przezeń jakoś mi umknęło. Owa książka to „Czas zmierzchu” i dzięki pomocy i uprzejmości Wydawnictwa Insignis dość szybko zabrałem się za jej lekturę.
Pogoda przez ostatnie dni była coraz piękniejsza, słoneczko coraz mocniej grzało, innymi słowy – lato (mam nadzieję) coraz bliżej :) a skoro tak, to i pora sięgać po literaturę nieco bardziej adekwatną klimatycznie – ot, choćby po „Angielskie lato” Małgorzaty Mroczkowskiej. A że teraz leje, to i „Angielskie” pasuje jak ulał ;)
Tak często pojawiały się w sieci wzmianki o pierwszej książce brytyjskiej blogerki Zoelli, że aż postanowiłem samemu sięgnąć po lekturę. I to pomimo faktu, że jako 25-letni facet nijak nie mieszczę się w docelowej grupie czytelników (a raczej czytelniczek).
Kiedy dostaliście swoje pierwsze Pismo Święte? Pamiętacie? Ja dosyć póóóóóóźno. Wiem, że na Pierwszą Komunię Święta dostałem (jak wszyscy z mojego rocznika) ładne i dosyć podręczne nawet wydanie Nowego Testamentu. Nasza Zosia natomiast swojej pierwszej Biblii (czy też czegoś „bibliopodobnego”) doczekała się jeszcze przed ukończeniem sześciu miesięcy.
W dawnych czasach, zanim przylgnęły do nas nazwiska w obecnej formie, często związane były z cechą danej postaci. Kazimierz Wielki, Pepin Krótki… kojarzycie z historii pełno takich przypadków, zwłaszcza wśród władców. Dziś czasem żartujemy z nazwisk, ale tak naprawdę dobrze wiemy, że działają inaczej, niż wówczas. I tak, jak wszyscy pożeracze literatury znają powiedzenie „Nie oceniaj książki po okładce”, równie silnie powinni mieć na uwadze slogan „Nie oceniaj autora po nazwisku”. Zwłaszcza, jeśli tym autorem jest Jeffrey Small.
Jako dziecko lubiłem czytać bajki – wiadoma rzecz. Lubiłem je też oglądać. Im jednak stawałem się starszy, tym bardziej odkrywałem, że animacje na ekranie komputera, TV lub w sali kinowej tworzone są także (alno i przede wszystkim?) dla dorosłych. Ot, że wspomnę tylko o „antenie Barney’ego” – kto nie kojarzy, KLIKA TUTAJ, a potem TUTAJ. Sorry ;) A zastanawialiście się kiedyś, jak to jest z bajkami pisanymi?
