Tej małej, a zarazem Wielkiej postaci nikomu chyba nie trzeba przedstawiać. Wielu poznało go w gimnazjum, niektórzy jeszcze w szkole podstawowej, inni w zupełnie odmiennych okolicznościach. Dlaczego zatem o nim piszę?
W przeważającej (a może i przerażającej?) większości można nas określić jako ludzi wygodnych. Homo comfortus. Przywykliśmy do XXI-wiecznych dobrodziejstw, cudów techniki, „ułatwiaczy życia”, konstruowanych przez nasze, jak i wiele wcześniejszych pokoleń. Otaczamy się elektroniką, która za nas pracuje, a nawet myśli. I tylko jedna grupa świadomie, w pełni rezygnuje z tych dobrodziejstw – Amisze. A co, gdybyśmy nagle wszyscy musieli zostać Amiszami, bo… zabrakło prądu m.in. w całej Europie?
Leonora nigdy nie poznała swojego ojca. Ta pochodząca z biednej rodziny dziewczyna została wysłana przez matkę do Zakonu Świętej Cecylii, by w klasztorze zdobyć odpowiednie wykształcenie. Nauczyła się zatem czytać i pisać, wypiekać chleb, robić na drutach, prasować, zmywać naczynia… Dziewczyna wyniosła jednak jeszcze jedną, cenniejszą lekcję – nigdy nie należy mówić na głos tego, co się tak naprawdę myśli. Otrzymana po latach posada służącej w jednej z bogatszych rodzin w Meksyku powinna być dla niej szczytem marzeń, największym osiągnięciem życia. To, co dla jednych wydaje się niebem, dla innych może jednak nosić znamiona piekła…
Gdy tylko dowiedziałem się, że powstała kontynuacja rewelacyjnej książki „Zostań, jeśli kochasz” autorstwa Gayle Forman, od razu wiedziałem, że muszę ją przeczytać. Ponieważ jednak nie posiadam własnego egzemplarza (ani poprzedniego tomu – ubolewam!), dopiero teraz udało mi się dorwać do powieści i dosłownie „połknąć ją” w trzy godzinki.
Coraz częściej spotykamy się w kinie z filmami, które są ekranizacjami książek. Niektóre wiernie odzwierciedlają swoje pierwowzory, inne wołają o pomstę do nieba (że pozwolę sobie wymienić choćby filmowego „Eragona”, grr…). Są jednak także takie utwory, które najpierw pojawił się w wersji audiowizualnej, a dopiero potem zostały przelane na papier.
Inspektor Wiktor Wolski, znany z recenzowanej przeze mnie w piątek książki „Brudna gra„, wraca w wielkim stylu!
Kontynuując w tym tygodniu serię recenzji książek pisarzy mniej znanych, tym razem wraz z Nikodemem Pałaszem wkraczamy do świata sportu, a zarazem intryg, przekrętów i niewyjaśnionych morderstw. Towarzyszyć będziemy inspektorowi Wiktorowi Wolskiemu z komendy stołecznej w Warszawie.
Przyznam szczerze, że o autorze usłyszałem po raz pierwszy dopiero wtedy, gdy otrzymałem informację prasową na temat tejże książki. Podejrzewam zatem, że podobnie jak ja, nie znacie tej osoby, więc przybliżę najpierw, kim jest autor, a dopiero potem skupię się na jego debiutanckiej książce. Ahsan Ridha Hassan urodził się w 1988 roku w Bielsku-Białej i jest absolwentem prawa na Uniwersytecie Śląskim. Co więcej jednak – jest to przedsiębiorca i założyciel serwisu Wydaje.pl, czyli największego w Polsce portalu do self-publishingu.
Zauważyłem niedawno dwie tendencje w swoim czytelnictwie. Pierwsza polega na tym, że sięgam po autorów raczej znanych i czytywanych. Druga polega na tym, że jeśli autor nie spełnia powyższego kryterium, to sięgam po książkę, bo jest polecana, dobrze rozreklamowana, lub ma w sobie to „coś”, czego się w każdej książce szuka. Owszem, zdarzają się jakieś wyjątki od tej reguły ;) ale tak generalnie to rzadko sięgam po książkę, o której treści i autorze nie wiem kompletnie nic. Nie jest dla mnie problemem wziąć książkę „w ciemno”, znając autora i wiedząc, co potrafi; podobnie znając choćby pobieżnie, o czym jest książka, jeśli temat mnie zafascynuje, nie ma dla mnie znaczenia, że nazwisko autora kompletnie nic a nic mi nie mówi.
Jak już pisałem na Instagramie, od małego lubiłem wyliczanki. Zresztą nie tylko ja – każde dziecko chyba w swoim życiu dochodzi do tego etapu, że znajomość wyliczanek jest po prostu obowiązkowa: czy to w szkole, czy to podczas zabaw na podwórku. Potem dorastamy, teoretycznie zapominamy o nich, ale jednak mimo to wciąż tkwią gdzieś z tyłu głowy, w jednym z tych najdalszych zakamarków naszej pamięci, gdzie diabeł mówi dobranoc, gdzie wpadają imiona tych wszystkich poznanych na imprezie osób, które potem spotykając na mieście witamy suchym „Siemka”, bo nie pamiętamy imienia… Do dziś pamiętam niektóre (bo najpewniej nie wszystkie) wyliczanki i wierszyki z dzieciństwa, Wy pewnie też.
