BASIA: Zakochałam się w tej książce od pierwszego wejrzenia – piękne obrazki, mnóstwo ciekawych przepisów. W końcu książka, która nie ma napchanych 3 przepisów na jedną stronę czcionką 11, żeby tylko zmieścić jak najwięcej i móc napisać na okładce „1000 przepisów”, a to, że przepis jest nieczytelny i trudno takie kieszonkowe wydanie rozłożyć w kuchni, żeby się nie zamykało to już mniej ważne.
Jak już pisałem na Instagramie, od małego lubiłem wyliczanki. Zresztą nie tylko ja – każde dziecko chyba w swoim życiu dochodzi do tego etapu, że znajomość wyliczanek jest po prostu obowiązkowa: czy to w szkole, czy to podczas zabaw na podwórku. Potem dorastamy, teoretycznie zapominamy o nich, ale jednak mimo to wciąż tkwią gdzieś z tyłu głowy, w jednym z tych najdalszych zakamarków naszej pamięci, gdzie diabeł mówi dobranoc, g...
Przyznam szczerze, że o tytułowej dziewczynie przed lekturą wiedziałem niewiele, a – będąc szczerym – niemalże nic. Nie czytałem „Damy kameliowej” Aleksandra Dumasa (syna), nie byłem w operze na „Traviacie” Verdiego, nie zagłębiałem się nigdy w twórczość Franciszka Liszta. Julie Kavanagh postanowiła natomiast przejrzeć ich życie na wylot z powodu kobiety, która potrafiła oczarować niemal każdego mę...
Nie pierwszy raz recenzujemy książkę autorstwa Sarah Jio – i podobnie, jak miało to miejsce w jej poprzednich dziełach, także i tym razem głównym motywem jest przeszłość, która w niewiadomy z początku sposób zaczyna przeplatać się z teraźniejszością i przenikać do niej. Jak zatem wyglądają obie przestrzenie czasu?
Wyobrażaliście sobie kiedyś przyszłość? Na pewno :) Co będziecie robić za kilka lub kilkanaście lat, jak wyglądacie po osiągnięciu Waszego życiowego celu… A próbowaliście myśleć o jeszcze późniejszym okresie? Twórcy kultowej trylogii „Powrót do przyszłości” w 1991 roku przedstawili swoją futurystyczną wizję 2015 roku – no i gdzie te latające deskorolki? :)
Zanim zacząłem czytać najnowsze dzieło Magdaleny Witkiewicz (a zarazem pierwsze, z jakim miałem kiedykolwiek styczność), gdzieś parokrotnie nieświadomie natrafiałem na informacje o tej książce. Jedyne, co zapamiętałem, i co budowało mój pogląd na jej temat, to adnotacja, że książka opowiada o dawstwie szpiku. Cóż – powiedzieć, że „Pierwsza na liście” to książka o przeszczepie szpiku to jak powiedzieć, że w alfabecie...
Jest niemalże nieuchwytny. Pojawia się, po chwili znika, ale pozostawia po sobie ślady, których trudno się pozbyć. Jego „ofiary” nie mogą protestować, nikt go nigdy nie widział, niewiele o nim wiadomo, a mimo to szuka go wiele osób.
O tym, że uwielbiam Remigiusza Mroza i jego książki chyba mówić nie muszę, bo jego dzieła często przewijają się na instagramowym koncie 3telnika. Poza tym do tej pory zrecenzowałem wszystkie jego książki oraz przeprowadziłem z nim wywiad (do którego lektury ciągle zachęcam!). Trudno się zatem dziwić, że sięgnąłem także po najnowszą powieść tego autora, której premiera już jutro, tj. 18.02.2015 roku.
Od zarania dziejów (czy raczej odkąd wymyślono czas), ludzie próbują organizować go w jak najlepszy dla siebie sposób, by jednocześnie móc jak najwięcej danego dnia wykonać oraz mieć przy tym czas na odpoczynek, odrobinę relaksu. Łączyć przyjemne z pożytecznym w ciągu zaledwie 24 godzin, by kładąc się do łóżka mieć przekonanie, że to był dobry, ambitny dzień, po którym czujemy się spełnieni. Ilu jednak ludzi, tyle sposób zarządzania ...
Tak, jak do tej pory z prędkością światła czytałem wszystkie książki Remigiusza Mroza, tak i obok tej nie mogłem przejść obojętnie. Tym bardziej, że prędkość światła w niej występuje. „Chór zapomnianych głosów” stanowi bowiem, cytując z okładki, „SF z tempem właściwym powieściom sensacyjnym, intrygą iście kryminalną i klimatem rodem z horrorów”.
