Obserwując liczne zawirowania na międzynarodowej arenie politycznej, zawsze skupiamy się na głównych graczach – głowach państw. Interesują nas ich poczynania – zwłaszcza, jeśli cały cywilizowany świat uznaje ich za dyktatorów. Nigdy jednak do tej pory nie zwracaliśmy uwagi na ich dzieci, potencjalnych następców zajmowanych „tronów”. Jean-Christophe Brisard i Claude Quétel postanowili przyjrzeć się im bliżej.

Jak żyją dzieci dyktatorów? Są ślepo posłuszni ojcom? Buntują się przeciwko nim? A może równie mocno (albo i jeszcze bardziej) wierzą w wyznawane przez rodzica ideały? Aby odpowiedzieć na te pytania, autorzy analizują przypadki aż 17 mocarzy i ich latorośli. Wśród nich znajdziemy m.in. Stalina, Mao, dynastię Kim czy też braci Castro, ale też szacha Pahlaviego, synów Saddama Husajna czy też – najbardziej nam współczesnych i bliskich geograficznie – Alaksanrda Łukaszenkę i jego nieślubnego syna, Kolę.

Autorzy w godny dziennikarzy śledczych sposób prześledzili losy poszczególnych rodzin, w skrupulatny sposób przedstawiając dzieje zarówno dyktatora, jak i jego potomków. To obszerny, wielopłaszczyznowy portret władzy – tej sprawowanej żelazną ręką. Ale czy owa ręka zawsze jest tak ciężka? Czy może wobec dzieci pozwala sobie na więcej pobłażliwości? Mawia się, że „co kraj, to obyczaj”. W przypadku tej książki można by pokusić się o stwierdzenie, że każdy dyktator to zupełnie inna historia, zupełnie inne case study. Trudno znaleźć tu dwa identyczne przypadki.

Analizując także losy poszczególnych rodzin, a następnie dochodząc do ostatniego rozdziału, poświęconego wspomnianemu już prezydentowi Białorusi i jego synowi, trudno nie zatrzymać się i nie zastanowić, do dla nas wszystkich oznacza mały Kola i jego postawa. Odpowiedź jednak pozwolę sobie przemilczeć, Was tymczasem zachęcając dosięgnięcia po tę książkę. To kawał dobrej, fachowej literatury, nie tylko dla politologów czy miłośników polityki zagranicznej.

Related posts:

0 0